Stilte in het hart


Soms is er een moment dat het zo stil voelt. In mijn hart, in mijn hele leven. En toch is het goed. Ik denk dan wel eens: wat is het wat er nu gebeurt? Wat is het wat er in mij plaatsvindt? Maar soms is het gewoon goed. Zoals nu.

Ik weet dat stilte voor veel mensen een angstig iets is. Angstig omdat ze niet kennen dat het stil kan zijn. Angstig omdat ze dan de geluiden niet horen van al die dingen om zich heen. En angstig omdat ze dan voelen. We weten allemaal dat geluiden bij het leven horen. Maar soms is het toch wel heel erg veel. We weten dan ook dat we niet willen dat het ophoudt maar dat het wel wat minder aanwezig mag zijn. Ik denk dan ook: liever even niet. Liever even stilte, voelen en stil zijn. 

Mijn weg is er een net als die van jullie. Mijn weg is steil omhoog en soms wil je uitrusten. Want als de klim steil is is het best vermoeiend. Kennen jullie dat ook? Een vermoeiende klim? Laat dan eens los waar je mee bezig bent en vertrouw. Vertrouw op de leiding die je ontvangt en laat gaan. De klim is alleen maar steil als je denkt en niet vertrouwt op wat komen gaat. De klim is de klim, meer niet.

Dus durf je over te geven en ontvang. Niet over de rug van een ander maar gewoon omdat jij mooi bent en mag zijn wie jij bent.